Wielki Piątek – dzień wielkiego smutku, ale także zapowiedź, z naszej perspektywy, wielkiego tryumfu, który daje nadzieję dla każdego. Dzień zadumy i modlitwy, która chyba najlepsza jest w sercu każdego z nas, indywidualna, własna, moja po prostu. Dlatego tylko 2 myśli, na które w w tym roku chciałbym zwrócić uwagę. Dwaj, bynajmniej nie pierwszoplanowi, bohaterowie dramatu Golgoty – Dyzma i setnik.
Tag: setnik
Jesteś godzien
Gdy Jezus dokończył swoich mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: „Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył, mówili, kocha bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę”. Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: „Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: »Idź« – a idzie; drugiemu: »Chodź« – a przychodzi; a mojemu słudze: »Zrób to« – a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu”. A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego. (Łk 7,1-10)
Spotkałem się z poglądem, że ten tekst tak właściwie to się nie różni od tylu innych cudów Jezusa, z jakimi mamy do czynienia na kartach Ewangelii. Tymczasem mam głębokie przeczucie, że obrazek ten jest mocno wyjątkowy. I powinni go przeczytać szczególnie ci, którzy czują się zbyt dobrze i wygodnie w swoich ciepłych fotelikach dobrych i sprawiedliwych katolików, nieufnie spoglądając na wszystko wokół, co tylko choć trochę jest różne. Bo Jezus patrzy dalej, szerzej niż tylko na wiernych i na swój Kościół.
Pokora, wiara i ofiara
Na wstępie – zdałem, II rok mam za sobą, jeszcze tylko jeden. Oficjalnie grudzień jest miesiącem odpoczynku, bez zajęć, co w moim przypadku oznacza jedynie brak konieczności taszczenia ze sobą akt do domu raz w tygodniu. I czasem na nadrabianie listopadowych zaległości (co już mi się prawie udało).
Mam pełną świadomość, że zaliczenie tego kolokwium (powszechnie uznawanego za najgorsze na aplikacji) nie tyle jest zasługą mojej wiedzy, co pomocy Opatrzności, która postawiła przed nami takie a nie inne zadania (pasujące dokładnie do tego, pod kątem czego się przygotowywałem), a fakt zdobycia jednego punktu więcej niż wymagano do zaliczenia – to zasługa wielu życzliwych ludzi, którzy się o to modlili.
Zatem, w telegraficznym skrócie, kilka myśli.
>>>
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi. Rzekł mu Jezus: Przyjdę i uzdrowię go. Lecz setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Chodź tu! – a przychodzi; a słudze: Zrób to! – a robi. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. (Mt 8,5-11)
Piękne słowa (z poniedziałku 02 grudnia), których dzisiaj brakuje tak bardzo większości ludzi posiadającym władzę. Setnik – ten, który odpowiadał za stu mu podległych. W przełożeniu na dzisiejszy język – nie tyle kierownik, bardziej dyrektor. Świadomy tego, co może, ale także wiedzący, że w pewnych sprawach od ludzi pochodząca iluzoryczna władza naprawdę nie ma nic do rzeczy i nie jest argumentem. Że przed Bogiem takie kwestie nic nie znaczą – liczy się tylko człowiek, w tym wypadku cierpiący. Bóg widzi troskę tego przełożonego – który w trudnej chwili potrafi sam być człowiekiem. Co więcej, widzi też wielką wiarę i pokorę, które każą mu zaprotestować, kiedy Jezus proponuje, że sam przyjdzie, aby dokonać cudu. Wie, że Bóg potrafi zadziałać i bez tego.
A ile razy my – stojąc już dosłownie pod ścianą – nie potrafimy tego pojąć, i bezmyślnie walimy łbem w mur, za wszelką cenę starając się własnymi siłami coś zdziałać, nawet gdy jest to praktycznie nierealne. Zamiast po prostu uklęknąć i poprosić. Co więcej – ile razy bezmyślnie de facto powtarzamy słowa setnika, które Kościół wkłada nam w usta podczas każdej Eucharystii – „Panie, nie jestem godzien…”.
>>>
I takie luźne przemyślenie, jakie usłyszałem w zeszłą niedzielę. Pro-konsumencka rzeczywistość praktycznie od 02 listopada, a czasami i wcześniej, kiedy niektórzy jeszcze w klimacie Wszystkich Świętych i Dnia Zadusznego odwiedzają groby, wali w nas ze wszystkich stron kolorowymi tlenionymi blondynkami w obcisłych czerwonych wdziankach albo podejrzanie wyglądającymi starszymi grubasami z brodą, stylizowanymi niby to na antycznego biskupa Miry o imieniu Mikołaj (którego dzisiaj 99% ludzi właśnie z takim pajacem w czerwieni kojarzy).
Ale tak się nie da. Chrześcijanin tak nie może. Po to jest czas pomiędzy – ostatnia prosta roku liturgicznego, uroczystość Chrystusa Króla, a potem czterotygodniowe adwentowe radosne oczekiwanie. Ciemność kościoła, kiedy dopiero na Gloria rozświetla się światłami, wcześniej pełen pojedynczych migających lampek lampionów. To też jest przygotowanie – że człowiek zwleka się z wyra i idzie na te roraty, po ciemku, w śniegu, marznie czasami, a potem do szkoły czy pracy. To też może być postanowienie – nie tyle nie zjem słodyczy albo nie posiedzę mniej przy komputerze (choć to bardzo dobre), ale pójdę chociaż ze 2 razy w tygodniu. Bardzo żałuję, że nie mam jak brać w nich udziału – niestety, dojeżdżam do pracy tyle, że kiedy o 6:30 rozpoczynają się w parafii roraty, ja jestem już w drodze do pracy. Ja chciałbym tam być, a nie mogę – pytanie, ilu jest takich, którym nic nie stoi na przeszkodzie, poza lenistwem? Jest jeszcze czas, równe 10 dni.
Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo…
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi. Rzekł mu Jezus: Przyjdę i uzdrowię go. Lecz setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Chodź tu! – a przychodzi; a słudze: Zrób to! – a robi. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz – w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Do setnika zaś Jezus rzekł: Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś. I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie. Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce. Ujął ją za rękę, a gorączka ją opuściła. Wstała i usługiwała Mu. Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił. Tak oto spełniło się słowo proroka Izajasza: On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby. (Mt 8,5-17)
O czym są te słowa, ten tekst? O wierze. Tej prawdziwej. Może to zabrzmi (za) mocno, ale uważam, że to żadna sztuka uwierzyć w sytuacji, gdy coś się dokonuje na twoich oczach. O, na przykład taki mój jeden z ulubionych obrazków, przykład przerostu formy nad treścią, gdy w Ogrodzie Oliwnym Piotr ucina ucho żołnierzowi Malchusowi. Jezus piętnuje zapalczywość Kefasa, podchodzi do rannego – i nagle jego ucho jest zdrowe. I weź tu, człowieku, nie uwierz Temu, kto coś takiego dokonał. To nie było by już nawet niedowiarstwo, ale głupi upór. Widzisz, nie potrafisz tego wytłumaczyć po ludzku – więc?
Ten z kolei obrazek dzisiejszy, a właściwie jutrzejszy, jest o tyle piękny, że to jeden z nieewielu przypadku, dowodów na to, że w Jezusa wierzyli nie tylko ci malutcy, ubodzy, uciemiężeni, ale także, nazwijmy to, władza. Co więcej – ten tutaj był dobrym człowiekiem. Z kontekstu można wywnioskować, że nie był dla niego problemem sam tylko fakt tego, że sługa chory = bezużyteczny, generuje koszty a nie ma z niego pożytku. Gdy przyszedł prosić o pomoc, nie tylko opisał dolegliwość, ale w pewnym sensie użalił się nad chorym – bardzo cierpi. Troszczył się o niego, chciał mu pomóc, choć pewnie znane medykamenty nie zdziałały wiele.
Postąpił bardziej niż słusznie. Jak to się mówi, jak trwoga to do Boga – ludzie zwracają się do Pana zwykle w sytuacjach ewidentnie podbramkowych, pomimo tego, że w codzienności potrafią Go ignorować całymi latami, udawać że Go nie ma, lekceważyć przykazania. Co dziwniejsze – nawet gdy modlitwa wydaje się być ostatnią deską ratunku, ludzie potrafią zamiast uklęknąć, zgiąć kark i prosić, po prostu Bogu… złorzeczyć. Że niby winien temu dramatowi, który ich dotyka. Setnik we właściwym momencie przyszedł do Tego, który pewnie jako jedyny mógł naprawdę zaradzić problemowi sługi.
Nie ma znaczenia, skąd wiedział o Jezusie. Wierzył, że to właśnie On mu pomoże. Wiedział o tym, czuł to w sercu. Co więcej, był tak pewny Jego mocy, że nie chciał Pana fatygować, aby szedł z nim do chorego. Świadomy własnej władzy nad powierzonymi mu żołnierzami, zdawał sobie sprawę z tego, o ile więcej może człowiek, przed którym stanął. Sam Jezus zaproponował, że pójdzie i uzdrowi – setnik jednak odmówił. Wierzył tak, że wystarczyło tylko słowo, znak władzy Jezusa i woli wykorzystania jej w tym konkretnym wypadku, w ten konkretny sposób – żeby uleczyć sparaliżowanego. Tutaj żadne gesty nie były potrzebne.
Ta wypowiedź następna, słowa uznania dla wiary setnika, to też gorzka prawda o Narodzie Wybranym. Narodzie, który idąc właściwą drogą, nie odkrył, nie zauważył na niej Tego, na kogo naprawdę czekał i którego poszukiwał. Wiara jest darem, na który żaden naród, grupa etniczna czy jakakolwiek zamknięta wspólnota nie ma wyłączności. Bóg przychodzi do każdego, jeśli tylko ta osoba pragnie Go przyjąć. Uprzedzenia i obiekcje to nasza, ludzka, domena.
Nawiązując do wczorajszego Bożego Ciała – nie jesteś godzien? To masz konfesjonał w każdym kościele. Słaba wymówka, właściwie to żadna, żeby odmówić Bogu zapraszającego do stołu Eucharystii. U setnika to była skromność – u nas najczęściej po prostu wykręt. Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo… Panie, uczyń mnie godnym. Bo chcę przyjść. Bo tego potrzebuję.
Prośba mała – jutro szwagierka wychodzi za mąż. Na pewno będzie wdzięczna za modlitwę.