29.01.2024
Mk 4, 1-20
Pan Bóg niezmiennie zastawia przed nami Stół Eucharystii, ale także Stół Słowa – i właśnie dzisiaj podkreśla tak mocno: „Słuchajcie”. Nie bez powodu „wiara rodzi się z tego, co się słyszy” (Rz 10, 17). Dzisiaj usłyszę i rozumiem mniej, może prawie nic; jutro może usłyszę i trafi do mnie więcej – dokładnie jak to jest z tym Bożym Siewcą, którego ziarno wcale nie zawsze trafia na żyzny grunt, aby wydawać owoce. Ile razy Słowo trafia gdzieś obok drogi mojego życia, między kamienie czy ciernie? Ile razy, przez moją nieuwagę, to ziarno Słowa się gdzieś marnuje – nawet jeśli się staram?
Zastanów się, co przeszkadza mi być żyzną glebą dla Bożego Słowa? Co powoduje, że to Słowo nie zawsze może dać takie owoce, jak pragnął by tego Bóg? Poproś, aby na glebie twojego serca Jego Słowo mogło wzrastać i przynosić jak najlepsze owoce.
30.01.2024
Mk 4, 21-25
Wzrastanie ucznia Chrystusa, dojrzewanie w wierze i relacji z Bogiem, nawet gdy dokonuje się we wspólnocie – np. Domowym Kościele – ma służyć nie tylko tej osobie i tej wspólnocie, ale dla duchowego wzrostu całego Kościoła. Także jakakolwiek forma posługiwania we wspólnocie. Ma być tym właśnie światłem, którego nie chowam egoistycznie dla siebie, ale którym się dzielę i daję innym. Wiara w Boga daje nam zaufanie i siły do kroczenia także przez te „ciemne doliny” (Ps 23, 4) naszego życia – ale naszą siłą jest właśnie to światło, które od Boga pochodzi.
Pomyśl, w jaki sposób możesz zaangażować się jeszcze bardziej – w Domowym Kościele, ale może po prostu w swojej parafii – aby łaska wiary, którą otrzymałeś od Boga, mogła służyć budowaniu także tych, którzy są wokół ciebie.
31.01.2024
Mk 4, 26-34
Tak bardzo lubimy mieć wszystko pod kontrolą, poczucie panowania nad sytuacją. A Bóg pokazuje na bardzo prostym przykładzie, jak bardzo ważna jest cierpliwość, która dla współczesnego człowieka jest bardzo trudna. Chcemy wszystko móc, o wszystkim decydować – już, teraz, zaraz. Tymczasem na Boga trzeba otworzyć się, wpuścić go do swojego życia, pozwolić, aby to On decydował o tym, co się dzieje, o tempie wzrostu mojej wiary, o kolejach mojego losu. „Ja siałem, ale to Bóg dał wzrost” (1 Kor 3, 6).
Spróbuj nie wybiegać myślami do przodu, ale skup się na tym, co jest tu i teraz. Pozwól Bogu czuwać nad tobą, aby wszelkie dobro, które On przynosi, rosło i kiełkowało w tobie, tak jak tylko On to zaplanował.
12.02.2024
Mk 7, 14-23
Przepisy Prawa Mojżeszowego – także te dotyczące czystości rytualnej – miały Narodowi Pierwszego Przymierza pomóc w zewnętrznym wyrażeniu czystością tego, co było ważniejsze, a niewidoczne dla oka: czystości serca, umysłu, pobudek. Zamiast tego, sprowadzono je do formalistycznego przestrzegania kazuistycznych reguł – teoretycznie, zgodnie z prawem. Bóg zaprasza nas tymczasem nie do pustego, mechanicznego odtwarzania gestów, zasad, recytowania określonych słów – ale do mądrego rozeznawania i oceny myśli, mowy, uczynków, przede wszystkim własnych.
Pamiętaj, że Bóg obdarzył cię wolną wolą i tylko od ciebie zależy, jaki uczynisz z niej użytek. Kiedy wybierzesz dobro, albo kiedy dasz przystęp złu. Możesz próbować widzieć przyczynę zła we wszystkim naokoło – ale prawda jest taka, że zło działa wtedy, kiedy ja mu na to pozwolę. I proś Pana o siłę.
13.02.2024
Mk 7, 24- 30
Bezpośredniość Jezusa potrafi zaskakiwać, także w tej sytuacji. To, co może wydawać się słowami wręcz niegrzecznymi – okazuje się być zaproszeniem do dialogu. Nie ma znaczenia, że to obca kobieta, że dla Żyda poganka – dla Jezusa istotna jest jej wiara i otwarcie serca na Boga. Przeszkody, ludzkie uprzedzenia, nie mają dla Boga znaczenia.
Naucz mnie, Panie, widzieć Ciebie w drugim człowieku – nie tylko tym, który jest mi bliski, ważny, ale właśnie w tych wszystkich, do których mam w sobie żal, niechęć, złość, albo którzy są dla mnie obcy – i nigdy nie kierować się uprzedzeniami.
17.02.2024
Mk 8, 11-13
Mam cały wielki, piękny świat, w którym na każdym kroku, dosłownie wszędzie, możemy dostrzec wielkość dobroci i miłości Boga, Stwórcy wszystkiego wokół mnie, i w Jego Słowie, na kartach Pisma Świętego. Znaki Jego obecności są widoczne na wyciągnięcie ręki – jeśli tylko zechcę je dostrzec. I tu pojawia się problem – to chcenie. Bo mogę być jak ci faryzeusze – domagać się więcej, inaczej, żeby On, pomimo tego wszystkiego, przekonywał specjalnie właśnie mnie, żeby przygotował jakiś specjalny znak, dedykowany tylko mnie.
Daj mi, Panie, otwarte serce, aby chciał widzieć, dostrzegać i zachwycać się wszystkimi znakami, darami, przejawami Twojej obecności wokół mnie. Naucz mnie odczytywać i rozumieć ten język, którym mówisz do mnie, i do każdego człowieka.
18.02.2024
Mk 8, 14-21
Bez względu na to, ile mam, na jak wiele rzeczy, spraw, dóbr mogę sobie pozwolić, prawdopodobnie zawsze będzie coś, czego mi będzie brakowało. „Apetyt rośnie w miarę jedzenia”. A przecież to nic innego, jak brak wdzięczności za Boże dary, za wszystko to, co od Niego otrzymuję – to, co dostrzegam, ale i to, czego nawet nie zauważam. Albo nawet więcej: zwątpienie, że Ojciec zadba o wszystko to, co jest mi potrzebne.
Naucz mnie, Panie, dostrzegać i dziękować za wszystkie dary Twojej dobroci, Twojej miłości, które każdego dnia otrzymuję. Naucz mnie „życiem dziękować”. Dostrzegać to, że Ty jesteś i troszczysz się o mnie nawet w najtrudniejszych, najgorszych doświadczeniach.
19.02.2024
Mk 8, 22-26
Nawet, kiedy ufam Bogu, może zdarzyć się, że spieszy mi się, oczekuję, żądam Jego działania od razu, już, tu i teraz – tak jak ci, którzy przyprowadzili do Jezusa niewidomego. On tymczasem działa inaczej – mógł uzdrowić tamtego od razu, a jednak „wyprowadził go poza wieś”. Boże uzdrowienie to najczęściej proces, coś co trwa, szczególnie uzdrowienie tego, co jest w środku, niekoniecznie fizyczne. Pójścia za Jezusem gdzieś dalej, głębiej, poświęcenie czasu. Aby przejrzeć, ozdrowieć, zrozumieć, zmienić punkt widzenia, sposób patrzenia.
Panie Jezus, naucz mnie patrzenia na siebie i innych w taki sposób, jak tylko Ty potrafisz patrzeć – z bezwarunkową i niekończącą się miłością.