Najlepszego po świętach

Chciałem wszystkim czytającym te słowa – i każdemu z osobna – złożyć najserdeczniejsze życzenia. W tym roku trochę inaczej. „Wszystkiego najlepszego na święta”… po świętach. Może dlatego, że to, co najważniejsze w tych świętach, nie ma sensu, jeśli trwa tylko 2 dni?

Wielkanoc jest trudnym świętem, bo prowadzi nas do podstawowych spraw naszej wiary, jest jednak także przypomnieniem tego, że zamkniętych „ze strachu przed Żydami” uczniów On – Zmartwychwstały – przemienił w skutecznych i nieustraszonych świadków wiary. Wielkanoc zaprasza nas do wyjścia poza granice „tego świata”, do wejścia w świat wiary. Ten, kto się odważy pójść tą drogą, jak Piotr, który na słowa Mistrza wyszedł na fale jeziora z łodzi, odkryje, że niemożliwe jest możliwe, że wbrew wszelkim kalkulacjom Jezus zmartwychwstał, żyje i naszymi drogami do Emaus – nawet jeśli Go nie poznaliśmy – idzie z nami. (ks. Adam Bonieck MIC)

Strasznie mi się te słowa ks. Bonieckiego spodobały… i one właściwie by wystarczyły jako to, czego ja każdemu życzę. Ale mam jeszcze kilka myśli.

Każdemu chciałbym życzyć przede wszystkim rumieńców, przeżywania tej wiary i radości zmartwychwstania na nowo, ciągle świeżo – a nie jako taki pustawy rytuał, coś co „wypada”, mama/babcia/żona/ktoś inny każe. Radości tego, który po pierwsze już wie i pragnie się tym, co wie, dzielić, ale i tego który ma świadomość, że to zmienia dosłownie wszystko. Że to nie jest tylko kolejny zwykły dzień – ale świętowanie wspomnienia tego, co poprzestawiało wszystko, wszędzie, zmieniło optykę, perspektywę na życie i to, co się dzieje dalej. Bóg zbawił człowieka przez Jezusa ten jeden raz – i to wystarczyło!

Czasami tego nie widać, ale nam – Polakom-katolikom – święta powszednieją (pomijając niezrozumiałą nieco kwestię: w święta maryjne niektóre jest obowiązek uczestniczenia we Mszy Świętej, a w liturgiach Triduum… nie?). Uff, kolejny nieco dłuższy weekend (w piątek się urwie trochę dnia z pracy, poniedziałek wolny, wtorek rozleniwiony – bomba!). Co więcej, mam takie wrażenie, że o ile Narodzenie Pańskie – z całą tą kolorową „magią świąt”, krajobrazem sielskiej bieli, ozdóbkami, światełkami, czerwienią, drzewkami, bombkami, lalką imitującą Jezusa w żłóbku i rozanieleniem wszystkich innych postaci ze stajenki – jest dla nas nieco bliższe, wczuwamy się, łatwiej jest, to ze świętowaniem Wielkiej Nocy jest dużo trudniej. Jeszcze ta Męka i śmierć…

A to był czas bardzo ważny, który powinien mieć konkretny wpływ, przypomnieć, jak wiele otrzymaliśmy za darmo (nie za ilość porządności, pacierzy, nabożeństw, interesowności) i co to dla nas znaczy. O tym, jak bardzo Bóg ukochał człowieka, i w tej miłości dokonał czegoś, co nam się w ogóle w głowie nie mieści – Jezus dał się zabić.

Bo my często tak dość – przepraszam za dosadność – tępo przychodzimy do kościoła, i gapimy się w ten pusty grób. Nooo, i co? Nooo pusty. Tak! Pusty! I o to właśnie chodzi! Przyzwyczailiśmy się – a tu jest właśnie Jezusowe zwycięstwo: że Jego tam nie ma! Gdyby nie zmartwychwstał, to by tam leżał do dzisiaj, a my pewnie nigdy byśmy się nie dowiedzieli nawet, że taki po świecie chodził.

Nie ma się co dziwić: kobiety na początku nie wiedziały, co się dzieje (jak mówią złośliwi: gdyby to byli faceci, to byśmy do dzisiaj nic o tych wydarzeniach nie wiedzieli; kobiety za to podzieliły się :D), faceci z kolei skonsternowani i pragmatycznie szukali tego, kto miał zbeszcześcić grób i zabrać ciało. Tak bardzo po ludzku, przyziemnie, pragmatycznie. Sam bym pewnie podobnie postąpił – a potem uciekł ze wszystkim i zabarykadował się w wieczerniku. Aaaale…

Pan Jezus przychodzi w ten wyjątkowy i dosłownie jedyny w swoim rodzaju sposób, aby przede wszystkim otworzyć wszystko pozamykane,  uwolnić to, co spętane, nadać sens temu, co beznadziejne i wszystkim nam dać radość bez końca. Nie żadną prostą radochę, po której wraca proza życia – ale motyw do przemyślenia, dosłownie, na całe życie.

I tego z całego serca tobie i sobie, każdemu życzę – żeby nam życia nie starczyło na uwielbianie Boga za wydarzenia Wielkiej Nocy, za ofiarę Jezusa. Radości!

Tak, wiem już o śmierci Janka Kaczkowskiego… Ale o tym kiedy indziej.